ณ บ้านวรรณกรรม หนังสือ เรื่อง สรวงฟ้า / ลักษณวดี

รายละเอียดสินค้า

ชื่อเรื่อง: สรวงฟ้า
นวนิยายโดย ลักษณวดี
ประเภท: การเมือง/ความรัก
ปกอ่อน สองเล่มจบ
จำนวนหน้า: 592 หน้า
Edition: 7th (2566)
ISBN: 978-616-573-216-1

เรื่องย่อ

สิ่งที่อาณาจักรเล็กๆ ทั้งห้าอาณาจักร และสิ่งที่ทุกคนแห่งห้าดินแดนนั้นเคารพนับถือคือ มหาวิหารสรวงฟ้า ซึ่งมี จ้าวสรวงฟ้ารัชวปาณี บุรุษผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุดแห่งมหาวิหาร ซึ่งท่านได้อุปการะเด็กสองคน ทรงเลี้ยงดูเหมือนฝาแฝดชายหญิง นามว่า แมนอินทราวุธ กับ อินทราณีศจี เพื่อรอสืบทอดตำแหน่งแห่งจ้าวสรวงฟ้า และหลังจากที่จ้าวสรวงฟ้าเสด็จคืนสรวงนภาลัย ในขณะเดียวกันจ้าวเขมเมืองนวราชแห่งแคว้นเขมรัฐสิ้นพระชนม์ซึ่งก็สนิทสนมกับจ้าวสรวงฟ้ารัชวปาณีเช่นกัน จ้าวเขมทรงมีแต่พระธิดานามว่า จ้าวแสงขวัญฟ้า และพระนัดดาองค์เดียว คือ จ้าวแก้วเขมรัฐ ตามกฏมณเฑียรบาลแล้วจ้าวแก้วเขมรัฐคือมงกุฏราชกุมาร แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ง่ายเสมอไป การต่อสู้เรื่องพันธะสัญญา การสร้างทางรถไฟผ่ายห้าดินแดน การครองราชย์ การถูกรุกรานเพื่อนทรัพยากรในชาติ ก็เป็นปัญหาที่ชาวเขมรัฐและมหาวิหารสรวงฟ้าต้องช่วยกันแก้

คำนำ

สรวงฟ้า ดินแดนบนภูเขาสูง แม้พื้นที่ราบเพียงนิด หากอํานาจแผ่ถึงห้านคร มหาวิหารสรวงฟ้าดํารงความศักดิ์สิทธิ์ได้ตลอดมาด้วยลึกลับ เบื้องบนวิหารพยับโพยมเทียมเมฆา คนภายนอกน้อยนักจะได้ย่างขึ้นไป และผู้อยู่ ‘บนนั้น’ ก็ไม่เคยลงมาปะปนไม่เคยเผยโฉมให้ใครเห็นหน้า โดยเฉพาะ ‘จ้าวสรวงฟ้า’
เทพและธรรมราชาสูงสุด ทรงอํานาจสูงสุด
ตามพระนามอันมีความหมาย ‘เทพแห่งสวรรค์’
จ้าวสรวงฟ้าไม่เคยมีโองการแม้ครึ่งคําว่า จะทรงทําเพื่อใคร อย่างไร หากจ้าวฟ้าทุกนคร แม้ชนทุกเผ่าหมอบราบ ยั่นเยงเกรงกลัว ทุกนครล้วนรู้...ศรัทธาท่วมทุกหัวใจเกิดด้วยประการใด

...สรวงฟ้าแลจากฟ้า สู่ดิน
ฟ้าต้องอวยธรณินทร์ ฉ่ำชื่น
พฤกษ์ สัตว์ คน ทุกถิ่น ควรสุข
หน้าที่ฟ้าสู่พื้น ชอบด้วยครองธรรม...

จําไว้เตอะ! เทวะและเชื้อฟ้า อยู่ด้วยหน้าที่!
คําว่า ‘หน้าที่’ ใครก็รู้ว่าควรทํา ทว่าจะมีใครละทิ้งทุกอย่าง แล้วรับหน้าที่ไว้อย่างหาญกล้า คนที่วางตัวตนของตน...ไปกระทําเพื่อบุคคลอื่น เฉกเดียวกับ ‘ศรัทธาและความรัก’ ถ้าเราวางศรัทธาและความรักไว้ที่ใด ที่ตรงนั้นย่อมศักดิ์สิทธิ์ ถ้าวางไว้ที่ผู้ใด บุคคลนั้นเป็นคนศักดิ์สิทธิ์ในหัวใจเรา

“เรารักสิ่งเดียวกันมิใช่หรือ?”
ด้วยถ้อยคํานี้ เธอ...จะไม่หลีกเลี่ยงหนีอีกแล้ว

“เราจะอยู่ด้วยกัน รักสิ่งเดียวกัน ทําหน้าที่ร่วมกันได้ไหม?”
ด้วยถ้อยคํานี้ ผิวพักตร์ราวผิวบ่าผางเข้มขึ้น รอยแย้มบุษปศรเล็งต้องหอหรทัย

“เฮาจะฮักกันบ่จืดจางละเนอ...นางจีรอมแพง”
ด้วยสําเนียงแห่งหัวใจนี้ ต่อให้เส้นทางแสนแคบ เราจะพาชีวิตเบียดชิดฟันฝ่า เป็นสัญญาว่าเราจะจับมือมั่นยามผ่านโขดอุปสรรค แลหุบเหวแห่งภาระและหน้าที่ไปด้วยกัน

...ด้วยกัน นะยอดรัก ผูกเรามั่น
แม้คืนวัน ผันเฉก ใบไม้ร่วง
อย่าเศร้า อย่าไห้ อย่าคร่ำครวญ
เราสอง จะลุล่วง ไปด้วยกัน...

“อยู่เพื่อรักเถิด นางรอมแพง”
นางรอมแพง! เป็นคําสําแดงความเสน่หาแห่งบุรุษต่อนางอันเป็นที่รักยิ่งกว่าใคร!!!
อันทราณีศจี ฤๅ จ้าวนางน้อยแสงขวัญฟ้า
ซ้องบัวจี ไผคือนางรอมแพงในหอหฤทัย
ของสองบุรุษ แมนอินทราวุธ แลเจ้าแก้วเขมรัฐ
หนึ่งนั้น ประกาศก้อง...ห้องหัวใจเปิดกว้าง มิคุมขังสิ่งใดไว้ วางรักล้นพ้นหรทัยได้ สิ่งอื่นย่อมไม่ยากที่จะวาง!
หนึ่งนั้น ประกาศก้อง..ถ้าจะกําฟ้า ต้องวางหัวใจ!

ทั้งหมดคือ ‘สรวงฟ้า’ ใช้ปากกา ‘ลักษณวดี’ จรด จารเรื่องเขียนเล่าถึงศรัทธา หน้าที่และความรัก แล

-
รักชนก นามทอน
บรรณาธิการ สํานักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
เดือนตุลาคม ๒๕๕๑